ท่านมาวัดพะธรรมกายได้อย่างไร

ต้องย้อนอดีตไปเกือบๆ30กว่าปีโพ้นทีเดียวตั้งแต่อายุ27-28ปีทีเดียวละค่ะ พี่ชายได้ขับรถมารับท่ีพิษณุโลกเข้ากรุงเทพบอกว่าจะพาไปวัด ฉันก็ไม่ทราบว่าเป็นวัดอะไรไม่ได้ถามเพราะเกรงใจ ชุดขาวๆก็ไม่มีกับเขา ต้องขอยืมคุณแม่ใส่ ไปวัดฟังพระสวดมนต์ และนำนั่งสมาธิ ฉันเป็นคนชอบสวดมนต์ นั่งสมาธิอยู่แล้ว ก็ปฏิบัติตามเขาไปแหละค่ะ ตอนนั้นจำได้ว่าท่ีบังแดดเป็นพลาสติกบางๆสีเขียวๆอยู่ ก็ปฏิบัติไปตามปกติ พี่ชายบอกว่าวัดพระธรรมกาย บอกว่าท่ีพิษณุโลกมีศูนย์กัลยาณมิตรมากับเขาก็ได้ แต่ก็ไม่ได้มาวัดค่ะ เห็นศูนย์ก็ไม่กล้าเข้าไปก็ได้แต่ผ่านไปผ่านมาไม่ได้ไปวัพระธรรมกายอีกเลย จนแต่งงานมีลูกสองคนก็ได้กลับไปวัดพระธรรมกายอีกครั้งพี่ชายพาไปพร้อมกับลูกสองคนไป กราบหลวงปู่สด และรับประทานอาหาร รู้สึกประทับใจอาหารท่ีสะอาดและภาชนะวางอาหารเป็นโต๊ะเล็กๆเหมือนทางเหนือ ประทับใจในความสะอาดของวัดพระธรรมกาย.                                                                                                                                      จนกระทั่งถึงปี2549 เกิดความสูญเสียครั้งใหญ่สุดในชีวิต ลูกชายเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ ความเสียใจในครั้งนี้สุดทนทานได้ ได้เพื่อนกัลยาณมิตรท่านหนึ่งคือคุณอารีย์ บุระกิจภาชัย ชวนไปปฏิบัติธรรมท่ีพนาวัฒน์จังหวัดเชียงใหม่เป็นครั้งแรกเป็นเวลาเจ็ดวัน ไปดูแผ่นหินท่ีบอกว่า "หยุดเป็นตัวสำเร็จ" จำไม่ค่อยได้แล้วค่ะได้รับฟังเคสstudy ตั้งใจปฏิบัติธรรมเพื่อให้เห็นดวงแก้วกะเขาเขาบ้างตั้งใจมากๆแต่ไม่เห็น ไปเห็นตอนท่ีเราเผลอ เห็นเป็นดวงสว่างสีทอง แต่เอ๊ะก็หายไป ก็ไม่ได้คืคิดอะไร  เพื่อนบอกให้ติดจานดาวธรรม ก็ได้เห็นหลวงพ่อธัมมชโยในจานดาวธรรมนั่นเองแหละค่ะ ได้ฟังธรรมมะบ้างสวดมนต์บ้างความเสียใจต่างๆค่อยคลายไป ทำบุญ ทำทาน สวดมนต์ ทำวัตรเย็นจนสวดได้คล่องไม่ต้องอาศัยหนังสวดมนต์แล้ว ก็ได้มาทำบุญทุกวันอาทิตย์ต้นเดือนทุกเดือนไม่เคยขาดเลย เห็นหลวงพ่อธัมมชโยไกลๆค่ะยังไม่เคยเห็นใกล้ๆจนไดเห็นใกล้ๆเมื่อท่านนั่งรถผ่านก็ปลื้มมากค่ะ